HOE IS HET NU MET?In de rubriek Hoe is het nu met? zoeken we mensen op die een rol speelden in het nieuws van een of meerdere jaren geleden. Hoe gaat het nu met ze? Vandaag: Marije Breuker uit Amersfoort. ,,Angst is een veel grotere raadgever geworden”, constateert ze.
Op 25 juli 2019 vertelde Marije Breuker, die met haar bedrijf Motivation Travel al vijftien jaar maatwerkreizen voor grote bedrijven organiseert, dat het risico bij calamiteiten steeds meer bij de reisorganisator ligt. Bij calamiteiten kunnen touroperators enorme claims tegemoet zien.
En toen kwam corona. Een wereldwijde calamiteit.
,,Ja, het worstcasescenario in de reisbranche werd waarheid.”
Was je voor pandemieën verzekerd?
,,Ja. Mijn groepen zijn voor pandemieën verzekerd, maar verzekeringsmaatschappijen zoeken nu de uiterste juridische grenzen op. Ik ben er sinds de eerste week van maart mee bezig en het getouwtrek gaat tot de dag van vandaag door.”
Hoe kan dat?
,,Volgens de Europese richtlijn pakketreizen ligt het volledige risico van calamiteiten bij de touroperator. Een calamiteit brengt vaak kosten van repatriëring of extra overnachtingen met zich mee of klanten claimen hun aanbetaling, maar daarmee hebben wij hun vliegticket of hotelovernachtingen aanbetaald. Zolang verzekeringsmaatschappijen geen duidelijkheid bieden heb ik omzetverlies én claimschade waarvan ik niet weet of die vergoed wordt. Terwijl ik verzekerd was.”
Overleeft jouw bedrijf deze periode?
,,Mijn bedrijf is mijn passie, dat laat ik niet snel los. Gelukkig heb ik reserves, daar teer ik nu op in. En mijn klanten zijn begripvol, maar ik zie in de markt dat de rek er uit is. Het verdienmodel in onze business is marginaal en je kunt gigantische claims aan je broek krijgen. De regelgeving moet zeker veranderen, wil het nog leuk blijven.”
En zo niet?
,,Er zijn touroperators die zeggen: ‘Hoe leuk het vak ook is, dit risico valt niet te dragen.’ Voor deze weeffout in de regelgeving is nu wel aandacht in ‘Brussel’, maar het kan nog even duren voordat er iets veranderd.”
Wat was jouw laatste reis?
,,Ik was net terug uit Lapland, toen Nederland in lockdown ging.”
Hoe gaat het nu?
,,Ik denk dat er dit jaar geen reizen meer doorgaan. Mijn klanten zijn erg afwachtend. En terecht. Niemand wil met zijn bedrijf in een superspreadevent terechtkomen. Ik werk met grote klanten en grote budgetten. Ik merk dat ze nu eerst een (financiële) risicoanalyse maken, voordat we het over de inhoud van de reis hebben. Voor corona was dat omgekeerd. Angst is een veel grotere raadgever geworden. Daardoor gaat het van uitstel naar afstel; bedrijven durven geen data meer te noemen.”
Welke opdracht gaat bijvoorbeeld niet door?
,,Onder andere een grote opdracht in Zwitserland, waar het bedrijf een hele berg had afgehuurd voor een inhoudelijke trainingssessie. Ik baal echt dat die niet doorgaat.”
Heb je andere inkomsten?
,,Ik geef lessen Eventmanager aan de Hogeschool Utrecht. Gelukkig kan ik in het nieuwe schooljaar het aantal lesuren uitbreiden.”
Heeft corona ook voordelen?
,,Ik was een duizendpoot die altijd aanstond, nu is er tijd voor reflectie. Klanten zijn in de loop der jaren assertiever geworden en leggen de lat hoog. Dat geeft druk. Daar hoef ik nu even niet aan te voldoen en dat geeft een bepaalde ontspanning. Aan de andere kant mis ik de dynamiek.”
Hoe zie je de toekomst?
,,Waarschijnlijk ga ik dit jaar met mijn bedrijf geen geld meer verdienen. Hoe het verder gaat hangt ervan af hoe corona zich ontwikkeld. Of er een tweede golf komt. En zo ja, hoe reageren klanten daar mentaal op? Als de situatie stabiel blijft, zie ik wel licht aan de horizon. De afgelopen maanden had iedereen online contact, maar mensen merken dat dit geen vervanging is voor live ontmoetingen. Dat biedt perspectief voor onze branche.”
Bron: AD, Lutske Bonsma (tekst)
Foto; Saskia Bedernis van Berlekom
De week van 1 juli, het voelt bijna zoals de grote ‘Verlichting’ uit de 18-de eeuw wordt omschreven, die volgt na het dogmatische autoriteitsgeloof. Filosoof René Descartes legde met de uitspraak Cogito ergo sum ( ik denk dus ik ben) de grondtoon van de verlichting. Alleen door het gebruik van de rede en het gezonde verstand komt men tot waarheid. Een copy paste uit het verre verleden die heel toepasbaar is op het nu. Het gezonde verstand wordt meer een meer toegepast wat onze zwaar geraakte industrie grondig ten gunste komt en ons langzaam stap voor stap naar realiteit loodst naar de omgeving van het pre-corona tijdperk voor zover dat mogelijk is.
Desondanks blijft onze premier in zijn autoriteit heel voorzichtig op het gebied van reisadviezen. Veel landen staan nog (terecht of niet?) op code Oranje. De verouderde en beetje stoffige slogan ‘ga wijs op reis’ wordt opnieuw opgetuigd. Een kort maar krachtig advies waar niets op af te dingen valt en hij blijft prima hangen. Maar onze premier vormt zich ook een meer persoonlijke mening over bepaalde bestemmingen, ‘onverstandig en onverantwoord’. Woorden van een leider die onze branche nou niet echt helpen helaas.
Mijn klanten zijn doorgaans ook leiders van (grote) bedrijven en eigenlijk denken zij aanvankelijk niet anders, onder hen nog de ondernemers met een aanvullende positieve twijfel. Hierom staat de internationale congres- en incentive branche helaas nog steeds op inactief en ik vrees dat dit nog wel even zal blijven. Ik spreek mijn klanten met regelmaat en een ding is zeker, zoals de micebranche het Corona tijdperk is ingegaan komt ze er niet meer uit. Veel bedrijven verlengen hun event- en reisbeleid op een langere termijn. Waar aanvankelijk veel uitstelgedrag werd vertoond lijkt er nu een ombuiging naar afstel.
Veel twijfels dus. En dat baart natuurlijk zorgen. Er is een behoefte om eerst pragmatisch diversen balansen op te maken, wachten op een vaccin, en dan een goed gevoel ontwikkelen dat er weer echt plek voor live events met grotere gezelschappen gepast zijn. Niemand wil zijn signatuur in een potentieel superspread event. Soms voelt het alsof de nachtmerrie steeds intenser wordt.
Het positieve stipje aan de horizon is dan weer wel om te horen dat online events voor nu het noodzakelijke vervangen, maar geen grondslag vinden naar een permanente vervanging van echte live ontmoetingen. Dat laatste wordt gelukkig zintuigelijk echt gemist. Ik merk ook dat bedrijven meer dan ooit de risico’s in kaart willen brengen. Voor de Corona crisis lag de focus op waarde creatie, conceptontwikkeling en organisatie van een event, nu overheerst een uitgebreide (financiële) risicoanalyse. Het levert een lijst aan vragen op die ook voor mij als organisator helaas niet allemaal te beantwoorden zijn.
Zeker niet met voorbereidingstijden van maanden. Bestaat het (gerenommeerde) hotel nog over een half jaar? Is de airline nog operationeel over een paar maanden? Als de klant geen enkel risico wil aanvaarden, moet (en wil) ik dit dan wél volledig op mij nemen terwijl ik maar een fractie over de waarde van het grote budget verdien? Op Facebook kan je zo bijzonder de relatiestatus ‘het is ingewikkeld’ aanklikken en soms voelt het ook zo in de soms nieuw herboren relatie met de klant terwijl ik het helemaal niet ingewikkeld wil laten zijn. Integendeel!
Descartes zijn lijfspreuk was ‘durf te twijfelen’, we denken dus we zijn. Dé manier om onszelf en de wereld om ons heen te onderzoeken. Dat onderzoek is bij velen in volle gang. Niet blind de overtuiging van de anderen volgen maar kritisch en logisch nadenken. Pas als we aan alles twijfelen, stuiten we op iets wat onbetwijfelbaar is. Het is helaas nog een hele lange weg naar de waarheid in deze uitzonderlijke periode.
Op verzoek van MICE & Business Travel houdt Marije Breuker, oprichter van Motivation Travel een wekelijks dagboek bij over haar ervaringen tijdens de coronacrisis. Dit is deel 5.
Nog een paar dagen en we kunnen een kleine mijlpaal aantikken: 100 dagen in Corona tijd. De 100 dagen evaluatie dateert eigenlijk uit eenzelfde soortige grote depressietijd. Namelijk de eerste 100 dagen van de “New Deal” uit het eerste termijn presidentschap van Franklin D. Roosevelt. Hij lanceerde in 1933 (bij toeval ook in de maand maart) een omvangrijk sociaal en economisch hervormingsprogramma om Amerika uit het slop van een ongekende grote depressie te trekken.
Het leidende idee van de New Deal was dat de regering flink geld in de economie zou pompen om de crisis beheersbaar te houden. Dit allemaal in een frame van 3 H’s: Hulp, herstel en hervorming.
In deze 14-de week ‘live rampenoefening’ lees ik bijna dagelijks faillissementen die in de reisbranche worden aangevraagd, aangevuld met emotionele- en persoonlijke woorden van gedreven collega-ondernemers voor wie de economische gevolgen in Corona niet beheersbaar waren. 100 dagen keihard gewerkt in de overlevingstand om de belangen van de klanten te krachtig te behartigen zonder één cent inkomsten. Ellelange werkdagen zonder contouren die tijdens 100 dagen nevel was neergedaald. Geen tekens van opgeven. Totdat het echt niet langer kon. Alle laatste restjes zuurstof opgebruikt. Ik probeer me in te beelden hoe dat moment voor moet voelen. Het moment dat er geen andere optie meer is dan met alle tegenzin de handdoek in de ring moeten gooien in een eigenlijk tot voor kort gezond bedrijf. ‘dan moet het bedrijf er voor de crisis er ook al niet goed voor hebben gestaan’ roepen de criticasters weleens. In de reisbranche gaat dat niet op. Het volledige risico van calamiteiten ligt volgens de richtlijn pakketreizen bij de touroperator en dat is nou juist een grote weeffout geweest. Repatriëren, extra overnachtingen, restitutie van aanbetalingen aan de klant terwijl dit geld al lang vaststaat in het buitenland. Het is onmogelijk om met veel te kleine marges deze oefening vol te houden. De grote evaluatie staat ‘pas’ voor januari op de agenda in Brussel. Onbegrijpelijk. Een agendapunt voor de hervorming!
Deze week schikt Transavia.com met betrekking tot de vouchers. Het heeft dus 100 dagen geduurd voordat Transavia doet wat het al vanaf het begin had moeten doen. Ik weet niet wat het is bij Transavia maar hun communicatie, probleemoplossend denken en meedenken met de klant zijn schrikbarend en ver beneden de maat. Vele beleidswijzigingen, geen regie, geen inlevingsvermogen. Als tussenpersoon is het beschamend en gewoon niet uit te leggen aan de klanten. Het zou mooi zijn als Transavia de corona evaluatie aangrijpt om broodnodige veranderingen door te voeren.
Deze week rijden de touringcars massaal toeterend Den Haag binnen. Deze branche staat nagenoeg ook stil. Ik begrijp hun frustratie helemaal, zeker in relatie tot wat al wel weer mag. De logica ontbreekt zo terecht.
Ik lees deze week dat Corendon, begin 2020 nog hard op weg naar haar beste jaar ooit, noodgedwongen een kwart van haar personeel moet ontslaan. ‘Een verloren en rampzalig jaar’ koppen de media. Het voorbeeld van Corendon vertegenwoordigd zoveel soortgelijke gevallen in de reisbranche. Gelukkig is er hulp uit het New Deal 3.0 plan waardoor erger voorkomen is.
100 dagen Corona tijd. Ik vraag me af of dingen structureel anders zullen worden. Niet alles uit de New Deal van 90 jaar geleden was een succes. Natuurlijk kwam er tegenwerking en dat zie ik nu ook op social media voorbijkomen. Iets met 1,5 meter en wettelijke beperkingen in het grondrecht. Onze tak van sport draait op energievolle verbindingen. Ondanks grote dankbaarheid voor het nationale hulpprogramma, laten we vooral – met in achtneming van wat onvermijdelijk is – deze 100 dagen evalueren wat wel kan en logica omvat. Dan kunnen velen mensen in deze branche weer ‘normaal’ aan de slag.
Op verzoek van MICE & Business Travel houdt Marije Breuker, oprichter van Motivation Travel een wekelijks dagboek bij over haar ervaringen tijdens de coronacrisis. Dit is deel 4.
Bijna twee maanden geleden zag mijn wereld er heel anders uit dan nu terwijl mijn omgeving zo op het oog hetzelfde is gebleven zelfs verrijkt met een steeds meer stralende zon. Maar de horizon is voor mij als ondernemer, verre van zonnig, laat staan stralend. Met veel trots run ik al 16 jaar mijn incentivebureau.
Vele dalen overwonnen, vele pieken kunnen vieren. Wie in de reisbranche werkt heeft te maken met een soort wetmatigheid dat mondiale calamiteiten zijn weerslag hebben op de onze bedrijvigheid. 9/11, pilotenstakingen, kapotte brandstofslangen op Schiphol, de financiële crisis, de aswolk en dan nu …de Corona-Covid 19 crisis.
Vele collega’s en ikzelf ook stonden het eerste kwartaal van dit jaar aan het begin van een veel belovend MICE jaar. Mijn opdrachtenportefeuille was rijkelijk gevuld met mooie opdrachten in een meer dan gezond bedrijf. En toen en toen en toen.
Toen ineens Corona-Covid 19; de eerste noodgedwongen verplaatsingen naar het najaar kwamen. Een stormvloed aan acties kwam op me af. Het was een ongekende nieuwe situatie en dito uitdaging waarin alle betrokken partijen binnen ieder project onder mijn hoede moesten anticiperen.
Regelgeving, veel onduidelijkheid, op zoek naar duidelijkheid, coulance, geen coulance, wie draagt welke schade als deze er was, wat lukt wel, wat kan niet. Veel andere culturen, andere nationale richtlijnen, illegale noodwetten uit het buitenland als een fait accompli. Overuren waarin gespeeld moest worden met dagkoersen die dagelijks (sterk) fluctueerden. De welbekende overlevingsstand, vol overgave, net als ieder ander. Niet eens voor mijzelf, maar voor koning klant. (uren die overigens lastig te factureren zijn, ‘part of the job’ ding..) Het was, zeg maar, een enerverende kennismaking met deze Corona-variant (Covid-19)
De impact van Corona-Covid 19 nam in rap tempo toe en al snel werd duidelijk dat alles langer zou gaan duren en vooral complexer zou worden. Gelukkig heb ik al mijn groepen goed verzekerd inclusief pandemieën. Dat nam de acute financiële zorgen weg, maar de kracht van dit vertrouwen sloeg om in onrust. Kon er ook nog wel bij. De verzekeraar begon het spel te spelen.
Ongeloof, woede, boos, teleurgesteld, beschaamd. Alles heb ik gevoeld. De uiterst juridische grenzen werden opgezocht. Hoe dan? Er is toch geen twijfel mogelijk dat ik (en vele concullega’s met mij) een uiterst professionele dekking hebben aangeboden aan onze klanten. Hier staan we voor. Ontzorgen, professionaliteit, meedenken en indekken. Weken gaan voorbij in het juridische getouwtrek. Het komt vast goed, maar de ellenlange weg om gelijk te halen is een extra ballast en vooral nog steeds een dagelijkse energievreter. Het – zacht uitgedrukt- frustreert, zeker omdat ik niet gewend ben klanten zo lang in het ongewisse te laten.
Op rustige momenten, en die zijn er inmiddels echt ook wel door Corona (nog drie weken en ik doe echt aan yoga…), denk ik veel na en probeer ik te voelen waar ik als mens, als ondernemer, sta. Mijn bedrijf, met trots opgebouwd, heeft een enorme koerswijziging met bestemming onbekend gekregen zonder daar invloed op te hebben. Alle najaar projecten lijken inmiddels naar 2021 uit te wijken of komen te vervallen.
Niet gefaald, maar wat dan wel? Een soort van rouwproces, geen eigen regie, ronddobberend in een bootje in een woeste oceaan en nog geen haven in zicht zien. Zoiets. En voor een eventmanager, die juist altijd over een ijzersterk kompas beschikt en een pur sang planner is, voelt dat heel vreemd, onbestemd. Leven op dagkoersen dan maar en dan toch maar soms even die stralende zonnestraal pakken voor de vitamine D, nieuwe energie. Doet een mens goed. Op naar een nieuwe week!
Op verzoek van MICE & Business Travel houdt Marije Breuker, oprichter van Motivation Travel een wekelijks dagboek bij over haar ervaringen tijdens de coronacrisis. Dit is deel 1.
ONL en brancheorganisaties PPP en CLC-Vecta hebben de staatssecretaris Vijlbrief om extra versoepeling gevraagd van de werkkostenregeling en tevens de uitnodiging gedaan om hierover na te denken na het corona tijdperk. Juist in deze tijden is het van groot belang goed na te denken over zaken die straks van belang zijn
De incentive branche wordt natuurlijk door alle beperkingen heel hard geraakt. Alle reisbewegingen zijn bevroren en er worden geen mooie incentive reizen of jubileum reizen gemaakt. Als passievolle ondernemer is dat een harde klap, want dit jaar stond er zo enorm goed voor. Veel mooie boekingen voor incentive reizen, personeelsreizen en jubileumreizen.
De brancheverenigingen voor de evenementenbranche (CLC-VECTA) en de relatiegeschenkenbranche (PPP) hebben samen met ondernemersorganisatie ONL een open brief gestuurd aan staatssecretaris Vijlbrief. Hierin vragen ze om de huidige werkkostenregeling voor ondernemers nog verder te versoepelen.
De werkkostenregeling (WKR) stelt ondernemers in staat hun werknemers zonder belastingafdracht tegemoet te komen in de vorm van een geschenk of feestelijke gelegenheid. Begin dit jaar werd de WKR al een beetje verruimt, dit is er veranderd met de WKR 2020. (opschaling naar 1.7%) Een verdere versoepeling van de WKR is een goede impuls voor de zwaar getroffen sectoren Doordat werkgevers meer ruimte krijgen om zowel op korte als lange termijn hun werknemers op wat voor manier dan ook fiscaalvrij te waarderen met incentive reizen, personeelsreizen en jubileumreizen.
En het verzoek heeft zijn vruchten afgeworpen. Onafhankelijk Kamerlid Wybren van Haga heeft op 8 april een motie ingediend waarin hij oproept onderzoek te doen naar het voorstel om het limitatief percentage op te hogen van 1,7% naar 5%.
De motie is unaniem aangenomen door de Tweede Kamer, het voorstel rekent daarmee op draagvlak van de hele Tweede Kamer. Uit navraag door ONL bij staatssecretaris Vijlbrief is te concluderen dat de staatssecretaris ontvankelijk is voor het idee aan de slag gaat met de uitvoering.
Als er een update is dan meld ik dat snel!
